بموجب ماده ۲۴۰ اصلاحیه قانون تجارت ، هر سودی که بدون رعایت مقررات این قانون تقسیم شود، منافع موهوم تلقی می شود. مطالعه مفاد اصلاحیه قانون تجارت بیانگر این موضوع است که هر سودی بیشتر از سود قابل تقسیم تعریف شده در ماده ۲۳۹ این قانون تقسیم شود، از نظر این قانون، منافع موهوم است. از سوی دیگر احراز سود قابل تقسیم نیز باید در چارچوب مفاد مواد ۲۳۳ ، ۲۳۴ ، ۲۳۶ تا ۲۳۹ اصلاحیه قانون تجارت باشد.
جعفر لنگرودی در کتاب ترمینولوژی حقوق، منافع موهوم را چنین تعریف می کند: «منافعی که شرکت بازرگانی بدون رعایت قانون (از قبیل اندوختن سرمایه احتیاطی و استهلاکات)، برخلاف واقع (مانند اینکه قیمت مال التجاره را زیادتر از واقع معرفی کند) نشان می دهد، در غیر اینصورت منافع واقعی نامیده می شود».
به طور کلی می توان گفت منافع موهوم به منافعی گفته می شود که بر اساس قانون، قابل تقسیم نبوده و یا از اساس وجود نداشته باشد و مدیران شرکت برخلاف حقیقت چنین وانمود کرده باشند که شرکت (به تعبیری درست تر واحد اقتصادی) سود کرده است و این سود غیر واقعی را تقسیم کنند.